ANLIYORUM SENİ....

                    Anlıyorum seni... Beni sevmediğini düşünüyorsun.

                    Anlıyorum seni... Benden koca olmayacağını düşünüyorsun.

                    Anlıyorum seni... Evliliğe hazır olmadığımı düşünüyorsun.

                    Anlıyorum seni... Kendinden iyi bir sevgili olmayacağını zannediyorsun.

                    Anlıyorum seni... Yaşadığın bütün zorlukların içinde hiç sırası olmadığını düşünüyorsun.

                    Anlıyorum seni... Değiştiğimi zannediyorsun, yaşadıklarımı bilmeden

                    Sanki değişmeden önceki hayatımı çok umursarmış gibi...

                    Anlıyorum seni anlıyorum, anlıyorum işte... Acaba sen anlıyor musun?

                    Kalbimin kırıklığını,



                 

BEN

             Ben çocukken o kadar sessiz ağlardım ki bazen kendim bile fark etmezdim ağladığımı. Çoğu zaman gölgelerde saklanırdım. İnsanların içine çıkınca da hep şirin o sevimli çocuk olurdum.

              Ben hep kendimi nasıl sevdirebileceğimi düşünürdüm. Güvenilmek isteniyorsan kendini sevdirmek zorundasın. Yalancı bir sevgi duruşunu o kadar benimsedim ki en son baktığımda hayla o çocuk olarak kalmıştım. O şirin sevimli çocuk sayesinde yok oldum.

             Ben en saf, en kolay kandırılabilen, olayın bütün heyecanına rağmen söylenen sözlere hemen inanabilen ve ekmeği hemen bırakır oldum. Fakat herkesin unuttuğu bir şey var; ne kadar saf olsam da, bütün dünyanın yalan demesine karşın en ufak bir söze inanmak istesem de, herkese güvenip hiç bir kötülük bulmasam da ben GÖRÜYORUM. Hiç bir şey yapmamam ve yapmayacak olmam görmediğim anlamına gelmiyor.

                                                                                              ADNAN KÖROĞLU