BEN

             Ben çocukken o kadar sessiz ağlardım ki bazen kendim bile fark etmezdim ağladığımı. Çoğu zaman gölgelerde saklanırdım. İnsanların içine çıkınca da hep şirin o sevimli çocuk olurdum.

              Ben hep kendimi nasıl sevdirebileceğimi düşünürdüm. Güvenilmek isteniyorsan kendini sevdirmek zorundasın. Yalancı bir sevgi duruşunu o kadar benimsedim ki en son baktığımda hayla o çocuk olarak kalmıştım. O şirin sevimli çocuk sayesinde yok oldum.

             Ben en saf, en kolay kandırılabilen, olayın bütün heyecanına rağmen söylenen sözlere hemen inanabilen ve ekmeği hemen bırakır oldum. Fakat herkesin unuttuğu bir şey var; ne kadar saf olsam da, bütün dünyanın yalan demesine karşın en ufak bir söze inanmak istesem de, herkese güvenip hiç bir kötülük bulmasam da ben GÖRÜYORUM. Hiç bir şey yapmamam ve yapmayacak olmam görmediğim anlamına gelmiyor.

                                                                                              ADNAN KÖROĞLU